Ορέστης

του Ανδρέα Φουσκαρίνη

Πώς νάβρει κανείς το κουράγιο να κρατήσει στο χέρι
Το ανελέητο λεπίδι την ώρα του χρέους
Και σαν τον Ορέστη
Ντυμένος σα σε γιορτάσι επιφανούς συγγενή
Να κομματιάσει με μίσος αληθινό
Ό,τι πιο βαθύ και γλυκό στην καρδιά του φωλιάζει;
Πώς αλλιώς να φτιαχτούν τα καινούργια μας λόγια
Αν δε βρούνε τη δύναμη νάμπουν
Στα κορμιά που σκοτώνει η νύχτα;
Πώς τα βόλια θα γίνουν καυτά και το δάκρυ φαρμάκι;
Πρέπει τόσα και τόσα ν’ αλλάξουν
Για να δούμε τη μέρα να σέρνει οργισμένη
Τον άγριο και ανυποχώρητο χορό του θανάτου
Και να σειέται το σύμπαν συθέμελα
Κυοφορώντας το σπόρο της νέας ζωής.