Καθημερινό

του Ανδρέα Φουσκαρίνη

Τούτες οι χοντρές σταλαγματιές που δέρνουν ανελέητα τα τζάμια
Τούτος ο κόμπος του αίματος που πάγωσε στην άκρη της φλέβας
Τούτο το δάκρυ που χάραξε βίαια το μάγουλο της κόρης
Είναι κάποιες στιγμές της ζωής που θα μείνουν για πάντα
Στα κλεισμένα υπόγεια της ανθρώπινης μνήμης
Όπου μέρα νύχτα ο άνθρωπος
Σκάβει μονάχος κι ανοίγει κρυφά μονοπάτια
Για του τέλους την έλευση εν χορδαίς και τυμπάνοις.
Σκληρές οι λέξεις
Ψάχνουν να βρουν το χαμένο ρυθμό τους
Συντρίμμια κι οι στίχοι
Χαράγματα πάνω σε κάτασπρα μάρμαρα
Που τα μαύρισε ανεπανόρθωτα
Το ατέλειωτο στοίβαγμα του καυσαέριου
Στα σοκάκια της άμορφης πόλης.
Τι θα μείνει στο τέλος ποιος ξέρει
Στου αιώνα το αιώνιο κάλπασμα
Στις σκληρές καταιγίδες του μέλλοντος
Στις φρικτές σκευωρίες του χρέους;