ΙΑ΄
Κορμιά από την κούραση τόσων αιώνων
Και το αδιάκοπο συντρόφιασμα της πέτρας
Δέρμα καμένο από του ήλιου το άγγιγμα
Και παλάμες με ρόζους χοντρούς.
Απέραντος κι ανειρήνευτος πόθος
Να ξαπλώσεις για λίγο στον ίσκιο της μουριάς
Ν’ αγκαλιάσεις τη στιγμή
Της πιο γλυκιάς ευφορίας .
Αιώνες βυθισμένοι στο ακίνητο πέλαγος
Καρτερούμε την ώρα που η αλήθεια γυμνή
Θα διασχίσει τους κάθετους σπόνδυλους
Της ραχοκοκαλιάς μας
Και θα μας δείξει το αύριο
Γυμνό από το χτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου