του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Λουλούδι μικρό και πασίχαρο
Στου Ιόνιου την άπλα λουσμένο
Περιφρονημένη γωνιά της πατρίδας μου
Καταφύγιο του αγώνα
Στης ζωής το ξαγνάντεμα
Του ποπολάρου κοιτίδα ακριβή
Ζεις
Με την πίκρα τον πόνο τη δόξα
Στους στίχους του Κάλβου και του Σολωμού
Τη ραγισμένη εκκλησιά
Στου Ξενόπουλου τους αψευδείς πίνακες της καθημερινότητας.
Μέρα τη μέρα βαθαίνει ο πόνος
Στο λιόχαρο Ιόνιο
Κι απλώνεται ολούθε
Η χαρά της ζωής
Και ψηλώνει τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου