Δοξαστικό της πικρής στιγμής

του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Μνήμη Αλέκου Παναγούλη


Δεν σε γνώρισα
Παρά από τη σφιγμένη γροθιά της φωτογραφίας
Και του τραγουδιού το κόκκινο τριαντάφυλλο
Από του Mirafiori τα θλιβερά συντρίμμια
Και το μαύρο καπνό της κατάμαυρης πίπας σου
Που σκέπαζε την τηλεόραση μεταθανάτια
Και της καρδιάς μας το φόβο.
Τι να πει κανείς για το πλήθος
Που ξέχασε κιόλας το λόγο της σύναξης;
Τι να πεις όταν βλέπεις τις μέρες
Τη μία να τρέχει ξοπίσω της άλλης
Και τα κίτρινα φύλλα των δέντρων
Να σαπίζουν στις άκρες των δρόμων
Και κανείς δεν τα μαζεύει;
Χιλιάδες, χιλιάδες μπλουζάκια πουλήθηκαν
Χιλιάδες αναμνηστικά ενός ανεξήγητου θανάτου
Μιας αδικαίωτης ζωής.
Το κέρδος βέβαια μεγάλο
Στους στυγνούς κερδοσκόπους του χρέους.
Όπως πάντα!


Να κι εγώ μες στο πλήθος κρυμμένος
Ξεχνώ μια στιγμή και θυμάμαι
Τον αγώνα τα μαρτύρια τις σκληρές αποδράσεις
Την επιμονή
Για την κατάργηση
Της ποινής του θανάτου
Από εκείνον που αντίκρισε το θάνατο τόσες φορές
Και τόσες φορές τον καθρέφτισε
Στις κόρες των μαύρων ματιών του!