ΙΒ΄
΄Ηρθαν στιγμές που βλαστήμιες τινάχτηκαν
Κατάμουτρα στο άστρο της μέρας
Που μας θάμπωνε χρόνια και χρόνια
Και τρυπούσε βαθιά τη λιπόσαρκη ύλη.
Τα νεύρα τσακίζαν σε κάθε του τρύπημα
Μα έμενε πάντα ο πόθος για νέα πετάγματα.
Στο μεγάλωμα κάθε στιγμής
Τα πόδια κρατούσαν γερά.
Κι ως τα τώρα κρατήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου