Στο Διονύση Κράγκαρη
Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Ο Μέγας Στρατηλάτης εμφανίστηκε την τελευταία ημέρα του θέρους στη μικρή κωμόπολη των πέντε χιλιάδων κατοίκων με την τιμητική συνοδεία χιλιάδων τρακτέρ και άλλων σκαπτικών μηχανημάτων παντός είδους. Απαραίτητων για την εκσκαφή του δρόμου και της παρακείμενης πλατείας παρά τις εύλογες αντιρρήσεις του νεοεκλεγέντος δημάρχου και του δημοτικού του συμβουλίου. Οι τελευταίες βροχές, συνεχείς και κατακλυσμιαίες, είχαν μαλακώσει το έδαφος σε τέτοιο σημείο ώστε να σχίζεται αμέσως ακόμη και με τη χρήση ενός απλού, ξύλινου υνίου, όπως ακριβώς το ξύλο του ευκαλύπτου από τα δυνατά χτυπήματα του ξυλοκόπου.
΄Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν ν’ αρχίσουν όταν συνέβη το απρόσμενο: ο δυνατός αέρας που εφύσηξε εκείνη τη στιγμή, υπερβολικός και ανεξέλεγκτος, πέταξε σε μεγάλη απόσταση τα ελαφρά κλινοσκεπάσματα της όμορφης συζύγου του Μεγάλου Στρατηλάτη, η οποία και γι’ αυτό το λόγο και μόνο εκρυολόγησε βαριά. Η προσοχή όλων, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε περιεσπάσθη και περιεστράφη στην έρευνα για την ανεύρεση των εξαφανισθέντων κλινοσκεπασμάτων και τα μηχανήματα, βοηθούσης και της φυσικής υγρασίας του τόπου, εσκούριασαν εντελώς και έγιναν άχρηστα. Αυτή ήταν και η κύρια αιτία, εξ αιτίας της οποίας δεν ανεσκάφη τότε ο δρόμος και η παρακείμενη πλατεία και ως εκ τούτου δεν φυτεύτηκαν ποτέ τα τρυφερά ραπανάκια, τα κρεμμύδια και τα άλλα ζαρζαβατικά που ήταν απαραίτητα για τη διατροφή του πληθυσμού καθώς και οι λεύκες, οι γνωστές και ως πράσινος χρυσός, παρά τις κυβερνητικές αποφάσεις, τη θέληση του βασιλέως και το διακαή πόθο του Μεγάλου Στρατηλάτη.
Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση, περίλυποι έως θανάτου δια την τοιαύτην εξέλιξη των γεγονότων, αποφάσισαν ομόφωνα και χωρίς την αντίρρηση κανενός, ούτε κι αυτού του δημάρχου που μέχρι τότε διαφωνούσε με τη σκοπιμότητα του έργου, να απόσχουν για ένα ολόκληρο τριήμερο από τον έρωτα σε ένδειξη σιωπηρής πλην όμως δυνατής διαμαρτυρίας. Ο λαός όμως της μικρής κωμόπολης και των γύρω χωρίων είχε άλλη γνώμη και γι’ αυτό και δεν τους ακολούθησε σ’ αυτή τους τη μεγαλειώδη όσο και αποτελεσματική απόφαση. Απόδειξη μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη: μετά από εννιά μήνες ακριβώς αυξήθηκε υπέρμετρα ο ντόπιος πληθυσμός, θα έλεγα και επικίνδυνα, αφού ο ζωτικός χώρος της κωμόπολης και των γύρω χωριών ήταν αδύνατο να διαθρέψει τόσο πλήθος γι’ αυτό και οι περισσότεροι μετανάστευσαν εν καιρώ σε χώρες μακρινές και πόλεις πνιγηρές από τον καύσωνα και τα καυσαέρια των συνεχών μετακινήσεών τους.
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Ημιτελές σχέδιο τηλεοπτικού σεναρίου
Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Αυτή με κόκκινα μαλλιά και πράσινες κάλτσες μπελ επόκ.
Αυτός πάσχων εκ πριαπισμού, ατημέλητος και κακεντρεχής. Κατάσταση θλιβερή και αθεράπευτη, κατάλληλη μόνο για μελό παρωχημένης εποχής.
Συναντώνται εσκεμμένως και εν κρυπτώ στα διάκενα που αφήνει ο χρόνος ανάμεσα σε δύο εκσπερματώσεις και τέσσερα αναφιλητά.
Αποτέλεσμα κανένα. Αναμενόμενο άλλωστε. Απόφαση καμιά. Οι υλακές της νύχτας δεν επιτρέπουν τελικά την τελεσφόρηση των πόθων και την αυτόματη υγροποίηση των οδυρμών και του πάθους.
Με μεγάλα καλλιτεχνικά γράμματα το τέλος. Δεν αναγράφονται πουθενά ονόματα ηθοποιών, σκηνοθέτη, σκηνογράφων, τεχνικών κ.λπ. Προς τι άλλωστε, αφού την ιστορία τη γράφει η ίδια η ζωή και όχι ένας χαρισματικός σεναριογράφος.
Εν τέλει τα γεγονότα διεξήχθησαν αλλιώς. Ο παραγωγός που θα αναλάμβανε την εκτέλεση του ανωτέρω σχεδίου τόριξε στην προαγωγή και προστασία ωραίων και εύκολα ερωτεύσιμων γυναικών, δημιουργώντας προς τούτο κέντρα ηδονής σε ολόκληρη την επικράτεια προς μεγάλη ευχαρίστηση εμένα και των οικείων μου που τώρα είναι απολύτως σίγουροι ότι δεν πρόκειται να στερηθούν ποτέ την αναγκαία σε αυτούς αλλά και αναντικατάστατη παρουσία μου.
Αυτά για τους άλλους. Προσωπικά ελπίζω όμως να ευοδωθούν κάποτε οι σκοποί μου και οι στόχοι μου για να αντιληφθούν όλοι τέλος πάντων ότι κάτι αξίζουμε κι εμείς που δεν βγήκαμε ακόμη στο κουρμπέτι γιατί δε βρήκαμε εκδότη ή παραγωγό.
Αυτή με κόκκινα μαλλιά και πράσινες κάλτσες μπελ επόκ.
Αυτός πάσχων εκ πριαπισμού, ατημέλητος και κακεντρεχής. Κατάσταση θλιβερή και αθεράπευτη, κατάλληλη μόνο για μελό παρωχημένης εποχής.
Συναντώνται εσκεμμένως και εν κρυπτώ στα διάκενα που αφήνει ο χρόνος ανάμεσα σε δύο εκσπερματώσεις και τέσσερα αναφιλητά.
Αποτέλεσμα κανένα. Αναμενόμενο άλλωστε. Απόφαση καμιά. Οι υλακές της νύχτας δεν επιτρέπουν τελικά την τελεσφόρηση των πόθων και την αυτόματη υγροποίηση των οδυρμών και του πάθους.
Με μεγάλα καλλιτεχνικά γράμματα το τέλος. Δεν αναγράφονται πουθενά ονόματα ηθοποιών, σκηνοθέτη, σκηνογράφων, τεχνικών κ.λπ. Προς τι άλλωστε, αφού την ιστορία τη γράφει η ίδια η ζωή και όχι ένας χαρισματικός σεναριογράφος.
Εν τέλει τα γεγονότα διεξήχθησαν αλλιώς. Ο παραγωγός που θα αναλάμβανε την εκτέλεση του ανωτέρω σχεδίου τόριξε στην προαγωγή και προστασία ωραίων και εύκολα ερωτεύσιμων γυναικών, δημιουργώντας προς τούτο κέντρα ηδονής σε ολόκληρη την επικράτεια προς μεγάλη ευχαρίστηση εμένα και των οικείων μου που τώρα είναι απολύτως σίγουροι ότι δεν πρόκειται να στερηθούν ποτέ την αναγκαία σε αυτούς αλλά και αναντικατάστατη παρουσία μου.
Αυτά για τους άλλους. Προσωπικά ελπίζω όμως να ευοδωθούν κάποτε οι σκοποί μου και οι στόχοι μου για να αντιληφθούν όλοι τέλος πάντων ότι κάτι αξίζουμε κι εμείς που δεν βγήκαμε ακόμη στο κουρμπέτι γιατί δε βρήκαμε εκδότη ή παραγωγό.
Απόπειρα περιγραφής φοιτητικής συγκέντρωσης της δεκαετίας του 1980
Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Ο Αδαμάντιος Κοραής, με μαύρο περιβραχιόνιο στο κάτασπρο χέρι του και μ’ ένα νεράντζι σφηνωμένο στα κενά της μασχάλης του, ατενίζει απαθής και αδιάφορος τις ορδές των Ούννων και των Πατζινακών που κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου σε πλήρη σχηματισμό ενώ κάτω από τη χλαμύδα του Βελεστινλή και το μαύρο ράσο του Πατριάρχη άγνωστος αριθμός ποικιλόμορφων μελανοχιτώνων επιβητόρων της Δεξιάς γλιστρούν ύπουλα αλλά με τάξη στο κέντρο της παράταξης για να επιφέρουν εκ των έσω την αναμενόμενη απ’ όλους διάσπαση των δυνάμεων που θα καταλάμβαναν το χώρο ως λάφυρο νίκης περιφανούς. Η βροχή όμως που επακολούθησε, ραγδαία και απρόσμενη πλην όμως θεαματική, απέτρεψε εντελώς την αναμενόμενη σύγκρουση και τα μεγάφωνα, ελλείψει συνθημάτων, μετέδιδαν συνεχώς και χωρίς ντροπή το «ένα νερό κυρά-Βαγγελιώ» και κατά σπανιότερα διαστήματα το περίφημο εκείνο τραγούδι της Γαλάναινας την οποία, κατά την παράδοση, ερωτεύτηκε κάποτε Λαλαίος αγάς όταν την αντίκρισε να ιππεύει περήφανη και ευσταλής το άλογό της στις όχθες του Ηλειακού Πηνειού.
Ο Αδαμάντιος Κοραής, με μαύρο περιβραχιόνιο στο κάτασπρο χέρι του και μ’ ένα νεράντζι σφηνωμένο στα κενά της μασχάλης του, ατενίζει απαθής και αδιάφορος τις ορδές των Ούννων και των Πατζινακών που κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου σε πλήρη σχηματισμό ενώ κάτω από τη χλαμύδα του Βελεστινλή και το μαύρο ράσο του Πατριάρχη άγνωστος αριθμός ποικιλόμορφων μελανοχιτώνων επιβητόρων της Δεξιάς γλιστρούν ύπουλα αλλά με τάξη στο κέντρο της παράταξης για να επιφέρουν εκ των έσω την αναμενόμενη απ’ όλους διάσπαση των δυνάμεων που θα καταλάμβαναν το χώρο ως λάφυρο νίκης περιφανούς. Η βροχή όμως που επακολούθησε, ραγδαία και απρόσμενη πλην όμως θεαματική, απέτρεψε εντελώς την αναμενόμενη σύγκρουση και τα μεγάφωνα, ελλείψει συνθημάτων, μετέδιδαν συνεχώς και χωρίς ντροπή το «ένα νερό κυρά-Βαγγελιώ» και κατά σπανιότερα διαστήματα το περίφημο εκείνο τραγούδι της Γαλάναινας την οποία, κατά την παράδοση, ερωτεύτηκε κάποτε Λαλαίος αγάς όταν την αντίκρισε να ιππεύει περήφανη και ευσταλής το άλογό της στις όχθες του Ηλειακού Πηνειού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)