Μακάριος Γ΄

του Ανδρέα Φουσκαρίνη

Βαρύ το φορτίο
Κι η Γη μας μικρή
Δεν χωράει
Του μεγάλου νεκρού το κορμί
Κυπαρίσσι πελώριο
Που οι ρίζες του μπήκαν
Βαθιά στην ψυχή του λαού.


Άνθρωπε μίζερε στάσου λιγάκι
Να στοχαστείς τους καημούς και τους πόθους
Της Κύπρου
Το απέραντο πένθος
Που δέρνει μυριάδες πιστούς της ελπίδας
Και δίνει φτερά στον άνθρωπο
Για της νέας ζωής το αγνάντεμα
Για ν’ αρχίσει και πάλι ο αγώνας
Και η Κύπρος να ζήσει χωρίς τα δεσμά της.


Τα δεσμά. Τα δεσμά. Τα δεσμά.
Κι η ελπίδα.
Κι ο φόβος που πλανιέται παντού σαν τη σκόνη
Και κλείνει τα μάτια του ανθρώπου
Που καταδύεται δυστυχής στο σκοτάδι.