Το Κοσμικό Αυγό

Στο Νικόλαο Γαβριήλ Πεντζίκη όταν ζούσε
Του Ανδρέα Φουσκαρίνη


Ο διάδοχος του θρόνου ενηγκαλίσθη ασθμαίνων τη λυγερή παλλακίδα του πατέρα του στο πορφυρό δωμάτιο των παρθένων γυναικών, στους τοίχους του οποίου εκρέμαντο διατεταγμένα αρμονικά και σε τακτές αποστάσεις πλείστα αιχμηρά αντικείμενα ποικίλων χρήσεων, αποχρώσεων και σχημάτων. ΄Ήχοι πυριφλεγείς και άσματα υπερκόσμια διεχύθησαν στη στιγμή, σαν γλυκό πρωτοβρόχι την πρώτη μέρα του φθινοπώρου, στη σκοτεινή ατμόσφαιρα που, ω του θαύματος, εφωτίσθη δια φωτός λαμπροτέρου του Ηλίου, ακτινοειδώς εκτεινομένου στο εν λόγω δωμάτιο. Η συνουσία ήταν υπέρ το δέον τετελεσμένη όταν για δεύτερη και, ίσως, και τρίτη φορά, το υπερμέγεθες πέος του διαδόχου με την βάλανο φανερά εξογκωμένη εισεχώρησε, ως μανιασμένος πολιορκητικός κριός, στην τρυφερή σχισμή του δοχείου της πλήρους ηδονής και των υπερφίαλων εκκρίσεων. Τότε φωνές παράξενες, με αναφιλητά και γογγυσμούς ανακατεμένες, εκάλυπταν τους αρμονικούς κραδασμούς των σωμάτων και τους φοβερούς τριγμούς του κρεβατιού ως μεγάλο και ζεστό κλινοσκέπασμα την πιο κρύα νύχτα του πιο φρικτού χειμώνα και τη στιγμή την άφατη, τη στιγμή της πλήρους ενσφηνώσεως, ω του θαύματος και πάλι, ο υπερκείμενος από παλιά διπλός μινωικός πέλεκυς επέπεσε, ως καρμανιόλα της Γαλλικής επαναστάσεως την περίοδο της Τρομοκρατίας, και απέκοψε διαμιάς τις κεφαλές των τη στιγμή ακριβώς που κοιτούσαν προς τα άνω και δοξολογούσαν τον Κύριο μετ’ αγαλλιάσεως κραυγάζοντες το «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε».
Η λίμνη του αίματος που εκάλυψε γρήγορα τα ηδονικώς σφαδάζοντα κορμιά των νεαρών δεν κατέστη δυνατόν να συμπαρασύρει και το άρτι επιτευχθέν εκ της τοιαύτης ενώσεως αυγό, το οποίο επέπλεε, εις πείσμα των προστερξάντων αυλικών, ως ανθός στην ποδιά της Οσίας Μαρίας της Πενταγιώτισας, της εκ των Σαλώνων.
Τούτο λοιπόν, ως απεδείχθη εκ των υστέρων, ήταν το Μέγα Κοσμικό Αυγό, εξ ου ως ΄Ελληνες διεχύθημεν στο σύμπαν.