Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Πολλές το κύμβαλο αλαλάζον εν μέσω δύο ανεπιτυχών κροτήσεων αναρωτιέται ποιος ο σκοπός της εν τω κόσμω κραιπάλης και επειδή δεν βρίσκει απόκριση ικανοποιητική μέσα του αλαλάζει και πάλι ηχούν υπερήφανα τη στιγμή κατά την οποία δύο νεαρές πρώην παρθένοι δεχόμενες εντός των μετ’ αφάτου ηδονής και ευχαριστήσεως το υγρό σπέρμα του εραστή τους στρέφουν την κεφαλή προς τα άνω και κραυγάζουν με νικητήρια άμιλλα το «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Τότε νωχελείς περιπατητές των επίγειων λειμώνων της πατρίδας μας εναγκαλίζονται το κενό του αέρα που σχηματίζεται από την τοιαύτη σύμφυρση των τετελεσμένων γεγονότων και πλήρεις ευωχίας κορυβαντικής εγκαταλείπουν πλέον τη νωχελική τους αδράνεια και ορμούν στις πνιγηρές συνοικίες των πόλεων και συγκεκριμένα στους παρθενικούς κοιτώνες των αθώων κορασίδων που αναμένουν με αγωνία το δούρειο ίππο της υποταγής των τη στιγμή ακριβώς που τα’ αστέρια παύουν να δίνουν κι αυτά ακόμα και το ελάχιστο τρέμουλο των ακτίνων τους.
Αυτή είναι η παντοτινή κατάληξη των επικλινών εκσπερματώσεων αυτού του είδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου