Μεγάλες Στιγμές

Αφιερωμένο σε κάποιους κριτικούς των Αθηναϊκών εφημερίδων
Του Ανδρέα Φουσκαρίνη


Είναι στιγμές που το ανθρώπινο μεγαλείο υπερίπταται των νεφώσεων του σύμπαντος και των πτυχώσεων του εδάφους της Γης. Τότε μεγαλοσχήμονες κριτικοί και λόγιοι συντάκτες απορριμμάτων ευπέπτου ύλης αναπέμπουν ύμνους δοξαστικούς προς το Υπέρτατο ΄Ον, όπως το «Άγιος, Κύριος, Σαβαώθ», υμνώντας συγχρόνως όλους τους Αγίους και ιδιαίτερα τον ΄Αγιο Θωμά τον Ακυινάτη, τον συνονόματό του τον Εκ Κελάνου και τη γνωστή μοναχή του Μεσαιώνος Ροτσουίθην και υπό τα σκαιώδη βλέμματα των προϊσταμένων τους όλους τους ελάσσονες και άνευ σημασίας, μετά πάθους λατρεύοντας το επέκεινα των συνειρμών τους και εκθειάζοντας επί πλέον τα κάλλη ευέλικτων κορασίδων με ωδές δοξαστικές, κρινόμενα όλα ως νέες εκφάνσεις των μεγάλων στιγμών του ανθρωπίνου πνεύματος που πνέει όπου οι χιλιοδραχμικές εξισώσεις ορίζουν.
Εν τέλει, για να μη φανούν και παντελώς άσχετοι ή υπερμέτρως αδικαιολόγητοι ή έστω και επί τα πρόσω λάμνοντες, υμνούν και τις καινούργιες επιτεύξεις του, όπως τον υαλοβάμβακα ΜΟΥΝΙΑΛ, τη ρουτίνα των καθημερινών εκχυμώσεων του δέρματος και τον Άρη Βελουχιώτη λίγο πριν από τον άδοξο θάνατό του, αινιττόμενοι συγχρόνως την πλήρη άπνοια που υποσκάπτει επικίνδυνα και με ύπουλη εγκαρτέρηση τις μεγάλες εκκενώσεις που ακολουθούν κατά πόδας τα υπολείμματα των καιομένων αετών.
Αυτές τις στιγμές ακριβώς παίρνω την κουβέρτα παραμάσχαλα και κοιμάμαι μόνος κάτω από το τρεμάμενο φως των θνησκόντων αστεριών και ονειρεύομαι με πόνο αλλά χωρίς κλάματα τα περασμένα μεγαλεία, το χρόνο που πέρασε ανεκμετάλλευτος κι απαρατήρητος απ’ όλους και κυρίως από μένα. Προς τι άλλωστε να τρέξω στους γιατρούς και να γιατρέψω τις πληγές μου αφού τα ράμματα δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ μ’ επιτυχία;