Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Την στιγμή κατά την οποία οι Πατζινακίτες και οι σύμμαχοί τους οι Ούννοι επέδραμον κατά της βασιλευούσης των πόλεων κραδαίνοντας σιδερένιους λοστούς και αναμμένα καρφιά, απότοκα μιας καταστάσεως θλιβερής, ο νεαρός αυτοκράτωρ, γυμνός και ανυπόδητος, έτσι όπως τον είχε γεννήσει η μάννα του στο δωμάτιο της πορφύρας, επέβαινε της άρτι υπανδρευθείσης πρώτης κυρίας των τιμών της συζύγου του, αγαπημένης αδελφής του Λογοθέτη του Δρόμου και πρώτης εξαδέλφης του επίδοξου παρακοιμώμενου, υπό τα σκαιώδη βλέμματα των ενδόξων προγόνων του και τα πύρινα δάκρυα της Παναγίας μπροστά στο φρικτό μαρτύριο του Γιου Της. Δεν αντελήφθη ο τάλας ότι οι τριγμοί του κρεβατιού του ήταν οι τριγμοί της κλονιζομένης αυτοκρατορίας του και μειλιχίως και με κάποια δόση θαυμασμού ενατένιζε ίσως το απαστράπτον από την λάμψη των ρουμπινιών και του χρυσού στέμμα του. ΄Όταν το κρεβάτι έσπασε και σωριάστηκε συντρίμμια κατά γης ήταν πλέον αργά: οι Ούννοι και οι Πατζινάκες είχαν ήδη μπει στην ίδια την κρεβατοκάμαρα, η οποία από τότε ακριβώς βάφτηκε πορφυρά ενώ πάντες οι παρακοιμώμενοι και οι βοηθοί τους κατακρεουργήθηκαν ανελέητα στην άνοια του ύπνου των.
Αυτή ήταν άλλωστε η αρχή των μεγάλων δεινών που κατερράκωσαν το κύρος της ενδόξου ποτέ βασιλίδος των πόλεων και της αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει και που την εξαφάνισαν στο τέλος ολοσχερώς και δια παντός από του προσώπου της Γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου