Ερωτική αυτογνωσία ή ο μίτος της Αριάδνης

του Ανδρέα Φουσκαρίνη

Τρέχει να δει
Το ακαθόριστο περίγραμμα της μορφής της
Σε καθρέφτη πελώριο.
Μέτωπο αδρό πνιγμένο στον ίδρωτα.
Μάγουλα κόκκινα
Σαν το αίμα που χύνεται σε άδικο πόλεμο.
Στο βάθος
Η σκοτεινή της ματιά
Σαν τη λάμψη καλοκαιρινής αστραπής
Που χάνεται γρήγορα μες στο σκοτάδι
Στο μεταίχμιο των καιρών και των τόπων.
Τσιμπιές στην καρδιά, στο στομάχι. Λαχτάρα.
Τα βλέφαρα γέρνουν γλυκά και φωτίζεται ο χώρος.
Αυτό ήταν, λοιπόν, το σαράκι, ο έρωτας
Που δίχως να ξέρει το πώς, το γιατί
Απ’ το τώρα στο πάντα την κάρφωσε με βέλος πικρό;
Υπεύθυνο λένε
Το σπασμένο βιολί του τσιγγάνου
Και το νερό της πηγής που δροσίστηκε κάποιο πρωί.