Πορεία

Τραβάμε μπροστά με τα πόδια γεμάτα πληγές
Από τ’ αγκάθια, τους σβώλους και τις πέτρες
Με τα αιχμηρά πρόσωπα και τη θλιμμένη ενσάρκωση
Των υποτυπωδών βραχογραφημάτων της ψυχής μας.
Μια ελπίδα, λένε, μας σπρώχνει δειλά κι αδιόρατα
Στο μελλούμενο που όλο πλησιάζει. Το άγνωστο
Δεν μας τρομάζει πια
Μια και μάθαμε χρόνια και χρόνια
Ντυμένοι το μαύρο σκοτάδι της ζωής μας
Να βαδίζουμε μονάχοι
Τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες
Μ’ ένα καλαμένιο μπαστούνι για οδηγό.


Σημείωση: Τα καλάμια είναι ευλύγιστα
Σαν τις ραχοκοκαλιές των χαφιέδων
Όμως κάποτε ξεραίνονται και δεν λυγάνε.
Τότε τα σπάζουν στην πλάτη μας
Και μας ρημάζουν.