΄Αρνηση

του Ανδρέα Φουσκαρίνη

Μια πράξη γενναία, μοναδική
Που ξεχάστηκε πάνω στην ώρα της
Λόγια σκληρά που κανείς δεν ακούει
Σκοτάδι στα μάτια και θλίψη περίσσια
Ενδοιασμοί κι αποφάσεις παρμένες στο πόδι
Το τέλος αργεί
Κι η μια μέρα στην άλλη κολλάει
Χωρίς διάκριση, σύστημα, σκέψη ή ελπίδα
Κι εγώ
Χαμένο παιδί της γενιάς μου
Περιμένω μονάχος στην άκρη του δρόμου
Να βουτήξω για πάντα στην ύστατη ώρα
Στο μαύρο σκοτάδι που μας περιμένει
Κατά την αδήριτη αναγκαιότητα.


΄Ισως δεν είναι όλα μαύρα.
΄Ισως να υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Ποιος ξέρει!
Η ζωή είναι όμως σκληρή, ό,τι κι αν πείτε.