Καρτερία

του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Μολυσμένο το νερό που πλένεις τα δόντια σου.
Σιμά σου κοντόθωροι άνθρωποι
Σεργιανίζουν αδιάκοπα σαν κουρδισμένοι
Αγνοώντας την κάθε στιγμή της εξέλιξης.
(Αυτό έλειπε, δα! Γιατί πώς θα γίνονταν όλα
Κατά βούλήσιν και παρ’ ελπίδα;)
Βράχια και πέτρες με δέντρα γυμνά από φύλλα
Και κραυγές, μυριάδες κραυγές
Σε μυριάδες αποχρώσεις ποιού και ποσού
Και συ ριζωμένος στη μέση της γνώσης
Χωρίς βούληση, σκέψη ή φροντίδα
Με μια υποψία και μόνο ελπίδας και πίστης
Συνεχίζεις να ζεις κι αναμένεις την ώρα
Που θάβγεις, αν θάβγεις, στο φως.



Δεν έμαθες ποτέ
Πως η τελευταία έκλειψη του ήλιου
Διαρκεί ακόμα
Αιώνες τώρα!


Προς τι και γιατί
Άλλωστε;