Τέσσερις εικόνες του μεσημεριού κι ένας επίλογος

του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Α΄


Με τα βλέφαρα κάτω γερμένα
Απ’ τ’ ανείδωτο φέγγος
Που δεν το αντέχει το μάτι καθόλου
Μετράμε το βιός και τον βίο μας.
Επιταγές που δε μπορούν πια να εξαργυρωθούν
Κι ας το λέει ο ποιητής με περισσή πειστικότητα
Και δυσοίωνες σκέψεις
Στου ρυακιού την απάνεμη άκρη
Σηκώνοντας βάρη ασήκωτα.
Κι όμως μπράτσα δεν κάνουμε!
Η προπόνηση γίνεται δίχως τάξη και σύστημα.


Β΄


Φλογισμένες ματιές στον ατέρμονα ορίζοντα
Για ένα σημάδι μικρό της ελπίδας κι αδιάψευστο.
Τη ζωή μας που ως τώρα τη ζήσαμε, σύντροφοι
Την ίδια για πάντα θα ζούμε;
΄Εχει ο καιρός γυρίσματα
Κι ο κύκλος
Μήτε τέλος μήτε αρχή!


Γ΄


Στις ίδιες γραμμές
Στα ίχνη τα ίδια πατούμε
Στα ίδια τοπία στις πέτρες τις ίδιες
Μονότονοι ήχοι κουράζουν τ’ αυτιά μας
Κι οι αμφιβολίες οι ίδιες διασχίζουν το νου μας.
Το τέλος της πλήξης αργεί
Και δεν θάρθει ποτέ λυτρωμός.
Προς τι, άλλωστε;


Δ΄


Καλντερίμια στενά και αδιάβατες στράτες
Στα ρημάδια του σήμερα
Σημαίες, ευχές και παράτες
Για μια ανέλπιστη χίμαιρα.
Μη θαρρείς πως η σκέψη διαβαίνει
Χωρίς κόπο κι αγώνα τρανό
Μα σαν νιώσεις και συ τι σου μένει
Και φορέσεις αγόγγυστα
Το αδιάφορο ιμάτιο των σκεπτικών φιλοσόφων
Την αδιάφορη ζωή που διάγεις
Μπορείς να την αφήσεις
Σ’ έναν άλλον, αλλόκοτο κόσμο να ζήσεις;


Ε΄


Πολλές οι απορίες λίγες οι απαντήσεις.
Πώς ν’ αντέξει ο νους και να μείνει
Όρθιος ο άνθρωπος
Παρόλο που γεννήθηκε να περπατάει με τα τέσσερα.