Το τέλος της αναμονής

του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Τρία πεθαμένα γυφτόπουλα και μια νεκρή όαση
Τυλιγμένα στο μαύρο πέπλο της αναμονής
Ανάμεσα στη μπόχα που ανάδιναν οι σκουπιδοτενεκέδες
Και η παράτα του κόσμου
Στο πιο πολύβουο μέρος της λεηλατημένης πολιτείας
Απ’ τις ατέλειωτες ορδές των βαρβάρων
Ιθαγενών και επήλυδων.
΄Ηταν γλυκιά η αναμονή. Μαυλιστική κι αγωνιώδης.
(Μπορεί και κάτι να γινόταν τότε
Ανήκουστο, ποιος ξέρει,
Που οι μελλοντικοί χρονικογράφοι να το περιλάβουν άκριτα
Στους ποταμούς των αφηγήσεών τους.)
΄Όμως ήρθαν απρόσκλητοι οι σκουπιδιάρηδες
Με τεράστια πηδήματα και εντυπωσιακούς θορύβους
Σαν σαλτιμπάγκοι που δραπέτευσαν απ’ το περιφερόμενο τσίρκο της πρωτεύουσας
Με τις άσπρες στολές και τα γαλάζια πλατύγυρα καπέλα
Και μάζεψαν αμέσως και χωρίς χρονοτριβή
Τα ανήμπορα κορμιά και τα νεκρωμένα κύτταρα της όασης.


΄Ετσι έκλεισε για πάντα
Μια σελίδα της Ιστορίας που δεν γράφτηκε ποτέ
Και περιμένουμε από τότε ανυπεράσπιστοι και μοιραίοι
Να μας πατήσουν στη μεγάλη πλατεία
Τα τεράστια μηχανικά σκαθάρια τους.