Το ποτάμι

Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Η θάλασσα είναι κίτρινη απόψε
Κίτρινο και το φεγγάρι
Τα σύννεφα σταχτιά.
Το ποτάμι
Κατέβαζε σάπιους κορμούς αιωνόβιων δένδρων
Και νεκρούς, χιλιάδες νεκρούς με μια τρύπα στο μέτωπο.
Η Τασία, η Μυρσίνη κι η Ελένη
Όρθιες
Αγναντεύουν τη μαυρίλα που κατεβαίνει απ’ το βουνό.
Μετρούν με τα δάχτυλα τις ώρες που σαπίζουν στο νερό
Και αγγίζουν με πόνο τη θλιβερή αποφορά των διαψευσμένων ελπίδων.
Γρήγορα θα ‘ ρθει ο χειμώνας, τραύλισε η Μυρσίνη
Και το στόμα της άδειασε από δόντια και λέξεις.
Δεν θα ξαναμιλήσει πια.
Είναι οι τελευταίες στιγμές, σφύριξε η Ελένη,
Απομένει η άλωση και η υποταγή,
Να προλάβουμε
Να υποστείλουμε τις σημαίες και να διπλώσουμε τα λάβαρα προσεκτικά.
Η Τασία δεν μίλησε, ένα κλαδί σαν σπαθί
Την κάρφωσε και την πήρε μαζί του.

΄Όταν καταλάγιασαν όλα δε βρέθηκαν
Παρά λίγα ξεσκλίδια από σάρκες και φορέματα
Για να δείχνουν πως κάποτε
Ήταν ο άνθρωπος όρθιος.
Μνημονεύστε τον
Στα νυχτερινά όνειρά σας.
Ημερήσια πού να βρεθούν!