Ο Θρίαμβος του στρατηγού Βελισαρίου

Του Ανδρέα Φουσκαρίνη


Βρέθηκα μόνος
Στο θρίαμβο του στρατηγού Βελισαρίου
Μετά τη νίκη του κατά των Βανδάλων
Στη μακρινή Αφρική.
Τα λάβαρα και οι σημαίες κυματίζουν περήφανα
Στις άκρες των κοντών καθώς τις χτυπάει ο άνεμος
Ενώ το απλανές βλέμμα του προέδρου της Δημοκρατίας
Σφαγιάζει ανελέητα
Δυο χιλιάδες Ούνους του βασιλιά Ουλφίλα.
Το μέλλον αόρατο και φοβερό,
Είπε ο παρακοιμώμενος συγκινημένος
Έχοντας στο νου του τη βασίλισσα Αμαλασούνθα των Οστρογότθων
Και το κόκκινο μπάνιο της με τα θρυμματισμένα του πλακάκια.
Τρεις σειρές οι αιχμάλωτοι δεμένοι ανά τρεις
Προσκυνούν γονυπετείς και περιμένουν την ώρα της κρίσης.
Ο ιππόδρομος βουϊζει από τις ιαχές των Πράσινων και των Βένετων
Από τα πονεμένα τραγούδια του Ρήγα και το μοιρολόι του Μακρυγιάννη
Μπροστά στα χρυσοποίκιλτα άμφια αυτοκρατόρων και πατριαρχών
Και μόνο ο συγκλητικός Προκόπιος
Μόνος του σε μια γωνιά
Χύνει στάλα στάλα το φαρμάκι του
Στο γλαφυρό αιδοίο της Μεγάλης Θεοδώρας.
Τελικά αυτό ( και μόνον αυτό )
Κι όχι το αρρωστημένο σπέρμα του Ιουστινιανού ή του Βελισαρίου
Διέσχισε τους αιώνες σαν υπόγειος ποταμός
Μέχρι των ημερών μας.