Παυσίλυπος ΄Ερος

1
Τί λες, σαν διαβούν οι νεκροί
Τη μεγάλη κοιλάδα της ζωής
Τη μεγάλη χαράδρα του θανάτου
Θα βρεις
Τη γεμάτη καρδιά
Που σου λείπει;

2
Σαν ήλιος δρεπανηφόρος
Είπε ο ποιητής συγκινημένος
Μπροστά στα ερείπια της αρχαίας πολιτείας
Και λες και συ με συγκατάβαση
Γλυκειά μελωδία του σήμερα
Μελαγχολικό κομποσκοίνι του αύριο
Κατεβαίνει η κατακόρυφη σκέψη
Και γκρεμίζει τις καρδιές των ανθρώπων
Από τ΄ απάτητο κάστρο τους
΄Οπου ζουν υποταγμένοι
Στα κελεύσματα
Της αποτρόπαιης μοίρας τους.


Είναι οι μέρες της παλίρροιας
Και των εκρηξιγενών επιχωματώσεων
Που κυκλώνουν τα σκοτάδια των απάτητων γκρεμών,
Των απατηλών αποφάσεων
Και ο έρωτας παυσίλυπος εμφιλοχωρεί
Στα γλαφυρά τοιχώματα ηδονικών σπηλαίων
Στην ορατή πλευρά του λόφου.


3
Η θλίψη τσακίζει τα μάρμαρα
Και ο πόνος
Την άδολη σκέψη τσακίζει.
Δες, λοιπόν, λατρευτή οπτασία μου
Το τρανό μεγαλείο του έρωτα
Και δώσε ρυθμό και χαρά
Στο ταξίδι της ύστατης ώρας.


4
΄Ελα τώρα γλυκειά μελωδία
Να ανθίσεις εξαίσια
Στα κόκκινα χείλη της αγαπημένης
Που κοιμάται ντυμένη
Το λευκό μεγαλείο του έρωτα
Αγκαλιά με τρελές ανεμώνες


5
Πέρασε τόσος καιρός
Δεν ακούς πια
Τον χαμένο ρυθμό της αγάπης
Που διάβηκε το άδειο λιβάδι τα μεσάνυχτα

Και χάθηκε
Σαν τη λάμψη αστραπής τον Γενάρη.


Μια ζωή
Πώς μπορεί να στεριώσει
Λοιπόν
Χωρίς τη ζεστασιά του μεσημεριανού αγκαλιάσματος
Στον ίσκιο του πλάτανου
Τον πιο καλοκαιρινό
Από τους μήνες του καλοκαιριού;




.