Ζ΄
Της γιαγιάς το ζεστό παραγώνι
Που έσβησε
Ώρα και πάλι ν’ ανάψει
Κι οι τριζάτες ρωγμές του σπιτιού
Να κλείσουν και πάλι
Σαν το κόκαλο
Του παιδιού
Που τσακίστηκε
Πέφτοντας.
Ήρθε η ώρα αδελφοί μου
Της χαράς οι τρανοί γυρολόγοι
Να σταθούν
Να ζεστάνουν τα χέρια
Που πάγωσαν
Στο κρύο τόσων αιώνων
Στ’ ανεμόδαρτα υψώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου