Αφήσαμε την ψυχή μας σ’ ένα παλιό καμίνι
και μπήκαμε στη μαύρη θάλασσα
να ταξιδέψουμε σε χώρες λωτοφάγων.
Καράβια δίχως γυρισμό.
Δεν ξέρω πού φτάσαμε
-ή κι αν φτάσαμε. Δεν έχει σημασία-.
Στο δρόμο της επιστροφής
βρήκαμε ένα πυρακτωμένο σίδερο
και το καμίνι να δουλεύει μοναχό του
ενώ τρία παιδιά που μόλις είχαν φτάσει από τη Βαβυλώνα
τραγουδούσαν εξαίσια τραγούδια χαράς
πάνω στις πρωϊνές δροσοσταλίδες.
Να ήταν θαύμα, άραγε; Ποιος ξέρει;
Τώρα
ύστερα από τόσα χρόνια λησμονιάς
αναρωτιέμαι ακόμα και για το φύλο τους.
Τότε
δεν με είχε απασχολήσει διόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου