΄Ενοικος τώρα του παντοτεινού, κατά τον επιτυχημένο στίχο του Τάκη Σινόπουλου, συγκάτοικος του Σεφέρη, του Καχτίτση και του Μακρυγιάννη καθώς και όλων των μαστόρων από την εποχή του Ομήρου και δώθε που διαμόρφωσαν την ποίησή του, ο Γιώργης Παυλόπουλος, που έζησε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή του στον Πύργο της Ηλείας, τον πύργο των ποιητών και των ζωγράφων, της φτώχειας και του πλούτου, του αγώνα και της αγωνίας για ένα καλύτερο αύριο, του ζοφερού κόσμου των μικροαστών και των απελπισμένων προσπαθειών για λευτεριά και λύτρωση από τα βάρη της ύπαρξης.
Ο ποιητής που ύμνησε με πάθος το μεγαλείο του απλού, του καθημερινού ανθρώπου, δεν είναι πια μαζί μας, δεν θα κουβεντιάσουμε ποτέ μαζί του στο μέλλον παρά μόνο μέσα από την ποίησή του και το έργο του κι αυτό μας θλίβει ιδιαίτερα, εμάς που γνωρίσαμε την οξύνοια που τον διέκρινε, το κοφτερό του πνεύματός του και το απόλυτο των επιλογών του.
Καλό σου ταξίδι Γιώργη εκεί στο άγνωστο που πας, πιστεύω ότι δεν θα δυσκολευτείς, αφού είσαι μαθημένος σε τέτοιου είδους ταξίδια μέσω της ποίησης και της λογοτεχνίας. Εγώ σε λίγες μέρες, έτσι για να σε τιμήσω, με το μοναδικό τρόπο που ξέρω να το κάνω, θα αναρτήσω εδώ μια ομιλία μου που έκανα πριν από μερικά χρόνια στα Λεχαινά για σένα υπό το αυστηρό βλέμμα της κριτικής σου και ίσως κάποιο ποίημα γραμμένο από σένα για να γνωρίσουν περισσότεροι το μέγεθος του σπάνιου ταλέντου σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου