Του Ανδρέα Φουσκαρίνη
Πολλές φορές επισκέφθηκα τις άγριες βαλανιδιές του εθνικού μας δρυμού για να δω τον ήλιο να ασπαίρει με τους υπέργειους εναγκαλισμούς των υπερύψηλων κλαδιών τους. Πλην όμως ουδέποτε ανεχώρησα εκείθεν πλήρης ευωχίας και μέθης Διονυσιακής. Είναι τόσες οι σκηνές του καθ’ ημέραν βίου που αναπηδούν ανά πάσα στιγμή ως κέλητες βαρβάτοι και γαυριώντες εν εξάλλω καταστάσει στο αντίκρισμα και μόνο νεαράς γυμνής φοράδας ώστε να μη μένει πλέον καιρός για την πνιγηρή οδοιπορία των ευστόχων στοχασμών και την καθημερινή επιβίωση στο θλιβερό περιβάλλον που ζούμε. ΄Έτσι, μη έχοντας τι άλλο να κάνω σ’ αυτές τις περιστάσεις, ανακράζω περίτρομος το «άλαλα τα χείλη των ασεβών» και αναζητώ αμέσως της ακακίας το φύλλωμα, ιδίως αν είναι ντάλα μεσημέρι, όταν ο ήλιος ρίχνει κάθετα τις οξείες γωνίες των ακτίνων του σείων συγχρόνως επικίνδυνα, ως μέγα καλειδοσκόπιο, το νέο απορρυπαντικό των πλαγίων εξαπλώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου